Bu makale Kristin Ross’un Mayıs ’68 ve Geriye Kalanlar isimli monografisini yeniden gözden geçirir ve yazarın Fransa’daki Mayıs 68 esnasında öğrencilerin politik öznelleşme sürecini anlamak üzere Ranciereci özdeşsizleşme kavramını hangi şekillerde kullandığını araştırır. Yazarın, öğrencilerin özdeşsizleşleşme pratiklerini İşçi figürüne siyasi olarak açılmaları üzerinden incelediğini öne sürerek bu ilişkinin kitapta iki farklı biçimde ortaya konduğunu iddia eder: kişinin kendisine tahsis edilmemiş bir isimle (“İşçi”) paradoksal biçimde özdeşleşmesine dayanan “imkansız özdeşleşme” ve işçilerle dayanışma. Bu makale, Ranciere’in özgürleşimci siyasi heterolojiye dair ortaya koyduğu iki farklı yorumun sırasıyla bu iki biçimin en temel özelliklerini kavramamıza yardımcı olacağını iddia eder. Ranciere’in yorumlarından biri politik heterolojiyi Ben’in hiçbir toplumsal belirlenime bağlı olmadan kendisini Öteki olarak sahnelemesi üzeirinden okurken, diğeri politik heterolojiyi kişinin kendisine atefedilen toplumsal kimliği içeriden politik olarak dönüştürdüğü bir süreç olarak okur. Bu iki farklı yorum, Ross’un öğrencilerin “öznelleşme olarak özdeşsizleşme”sinin iki biçimini nasıl idrak ettiğini ortaya koymak açısından hayli önemlidir. Son olarak, bu makale Ross’un öğrenci-işçi dayanışmasıyla ilgili yaklaşımına tekrar döner ve bu yaklaşımın öğrencilerin özdeşsizleşme pratiklerini bürokratik-kapitalist iktidarın bir mahali olarak üniversite düzeneğine yönelttikleri eleştiride temellendirmenin önünü açacak yeni yollar sunup sunmadığını sorar.

This article revisits Kristin Ross’ monograph, May ’68 and its Afterlives and investigates the ways in which she utilizes the Rancièrean concept of disidentification in order to understand the process of students’ political subjectivation during May ’68 in France. It argues that she interrogates students’ practices of disidentification in terms of their political opening to the figure of the Worker and that she puts forth two forms in which this relation unfolds, one “impossible identification” which rises upon paradoxically identifying with a name (“Worker”) that is not assigned to the person and the other solidarity with the workers. It claims that Rancière’s two different interpretations of emancipatory political heterology can actually help us grasp the core features of these two forms respectively. While one of Ranciere’s interpretations reads political heterology as the staging of the Self as Other without being bound by any social determinations, his other interpretation instead reads it as a socially-grounded process of self-othering, i.e. a process that takes place through political transformation of one’s assigned social identity from within. These two distinct understandings are crucial for unearthing Ross’ particular comprehension of the two forms of students’ disidentification as subjectivation. Finally, this article revisits Ross’ account on student’s solidarity with workers and asks whether it opens new pathways to reimagine students’ practices of disidentification as grounded in their critique of the university apparatus as a site of bureaucratic-capitalist power.

Rancière, Kristin Ross, May ’68, Student Movement, Worker, Disidentification, Subjectivation.